Nog een paar dagen tot Santiago de Compostella
Door: Michiel
Blijf op de hoogte en volg Francien en Michiel
12 Juni 2016 | Spanje, Villafranca del Bierzo
Dag 24, donderdag 9 juni, Burgos-Carrion del Condes, 100 km
Dag 25, vrijdag 10 juni, Carrion del Condes-Mansilla, 77 km
Dag 26, zaterdag 11 juni, Mansilla-Astorga, 90 km
Dag 27, zondag 12 juni, Astoga-Villafranca del Bierzo, 79 km
Het einde van onze nadert. Van de ene kant fijn en blij dat het er bijna op zit en dat ik weer naar huis kan. Maar van de andere kant, wat zal het jammer zijn als de reis voorbij is en what zullen we nog vaak hieraan terug denken. Wat hebben wij veel gezien, wat hebben wij veel nieuwe mensen gesproken, sommige zelfs wat beter leren kennen, wat hebben wij veel cultuur en natuur gezien, ik heb zelfs mijn Spaans weer wat opgehaald.
Vorige week donderdag zijn we uit Burgos vertrokken nadat we de receptionist nogmaals bedankt hebben voor de hulp van 3 jaar terug, toen we snel naar huis moesten. Het zou volgens het routeboekje niet zo'n bijzonder zware dag worden, want het is vrij vlak op de Spaanse hoogvlakte. De temperatuur liep die dag op tot 32 graden. Rond de middag kreeg ik problemen met een trapper van mijn fiets. Die draaide niet meer lekker, hij kraakte en schokte bij elke wenteling. Dat was geen fietsen. Ik moest naar een fietsenmaker. Ja, in Spanje. Ik gevraagd naar nieuwe trappers, eigenlijk niet zo moeilijk, dacht ik. Oh meneer, een fietsenmaker zit 48 km verder. Daar hadden we in die hitte niet op gerekend. Toch maar gedaan. Binnen een half uur trappers verwisseld. In dat half uur had die feitenmaker, zeker 15 keer om mamamia geroepen, wat zaten die oude trappers vast!
Vroeg in de avond gekletst en een biertje gedronken met Eric en Laurens uit Ospel. Daarna samen met hun gegeten op een gezellig achterplaatsje. In Carrion del Condens hebben we in een appartement geslapen, omdat het hostal al vol was. Dit was was een heel luxe appartementje met alle voorzieningen tot en met een wasmachine. Dus hadden hebben alle kleren weer heerlijk fris. Tijdens de hele reis hebben we het meest geslapen in eenvoudige hotels. 1 ster of geen ster. In België waren die het duurst, in Frankrijk al wat goedkoper en in Spanje kost een hotelkamer voor 2 personen voor 1 nacht iets op de 40 euro. Voor het avondeten / diner geldt hetzelfde. Hier in Spanje kost een 3 gangenmenu inclusief brood, water, en wijn iets van 11,50 euro p.p. Low budget vakantie, veel zien, veel meemaken, wat willen we nog meer?
Vanuit Carrion del Condes zijn we vrijdag naar Mansilla gefietst, ook deze dag was het prachtig weer, 32 graden, en waren er niet veel heuvels. Doordat we de dag ervoor een stuk extra hadden gefietst vanwege de fietsenmaker, hoefden we vandaag wat minder kilometers af te leggen. Trouwens, wat kun je blij zijn met 2 nieuwe trappers! Mijn fiets rijdt weer als nieuw. In Mansnilla aangekomen, hotelletje gezocht, gedoucht en omgekleed. Bleek er in dit plaatje geen zak te doen te zijn. Wat eens een gereformeerde plaats was voor de agrarische regio met grote paardenmarkt, was sinds een aantal jaren in verval geraakt. Er waren meer bar, winkels hotels, etc. gesloten en failliet, als open.
Toch hebben we lekker gegeten in een restaurantje waar maar 4 tafeltjes konden staan. Gewoon menu van de dag.
Zaterdagmorgen zijn we op tijd weggefietst richting Leon. Deze 25 km hadden we beter de vorige dag er bij kunnen nemen. Leon is een hele mooie oude stad, met veel mooie gebouwen en een rijke geschiedenis.
De reis naar Santiago de Compostella is van oudsher een pelgrimsreis. Er zijn heel veel routes, vanuit heel Europa die naar Santiago leiden. 3 jaar geleden hebben wij de route langs "oude wegen" gefietst die oorspronkelijk start in Aken, Duitsland. Dit jaar fietsen we de Jacobsroute die in Haarlem start. Maar zo starten er ook routes in Vezelay, St Jean en Puy in Frankrijk, en in Barcelona en Valencia in Spanje.
In Leon in Spanje beginnen heel veel wandelaars aan hun voetreis van zo'n 350 km. Hoeveel wandelaars wij hebben gezien is niet te tellen. Duizenden. Ze komen uit de hele wereld. We zien uiteraard veel Europeanen, maar ook veel Amerikanen. Na de Europeanen zien we het meest Aziaten; Japanners en Zuid Koreanen.
Wandelaars met volle bepakking voor alle weken dat ze onderweg zijn, maar ook wandelaars met alleen een flesje water, zij laten hun bagage van hotel naar hotel brengen. Wandelaars met een volgepakte bolderkar achter zich aan slepend, of met een zelfgemaakt wagentje waar ze zelf als trekker zijn ingespannen. Wandelaars met naast zich een ezel als lastdier. Wandelaars met hun in kind in een wandelwagen. Gezinnen met kinderen die ook hun eigen bagage in een rugzakje meedragen. Iedereen doet "de Camino" op zijn eigen manier.
De meeste wandelaars lopen heel vitaal. Maar sommige lopen alsof ze er elk moment bij neer kunnen vallen, half kreupel, wagelend als een eend. Maar volgens mij halen ze bijna allemaal Santiago. Ik denk dat de meeste mensen die aan een tocht naar Santiago beginnen, naast de sportieve uitdaging ook een ander doel hebben.
Sinds Leon is het pad of weg van de wandelaars en fietsers vaak dezelfde. Dit is niet zo fijn. We lopen en fietsen elkaar vaak in de weg. Maar het is ook mooi, want iedereen heeft respect voor elkaar. Bijna iedereen groet elkaar met "buen Camino".
Vanaf Leon vind je in elk dorpje of stad heel veel voorzieningen voor al deze pelgrims. Heel veel refugios, hergen, restaurants etc. etc. Vorig jaar hebben 262.000 mensen de reis naar Santiago voltooid. Omdat het dit jaar een heilig jaar schijnt te zijn, verwachten ze dit jaar nog veel meer Santiago-gangers. Soms is het wat te commercieel.
Zaterdag tussen de middag zaten we ons broodje te eten in een klein dorpje op een pleintje bij de kerk. Komt er een Aziaat, ik weet niet of het een monnik is, hij loopt naar de kerkdeur, maakt een buiging en begint op zijn blokfluit te spelen. Zo mooi, kippenvelmoment. Alleen Francien en ik waren op het plein. Toen hij klaar was heb ik voor de man geklapt. Hij maakte eerst een buiging naar de kerk, daarna naar mij. Toen ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken (in het Japans, haha) begon hij speciaal voor ons weer te spelen, 2e kippenvelmoment. Na afloop bedankt met weer de nodige buigingen.
Ook de zaterdag was wat klimmen betreft niet de heftigste dag. 's Morgens was het fris, maar in de loop van de dag werd het toch zo'n 23 graden, fijn fietsweer. Astorga, de plaats waar we overnachten is een historische pelgrimsplaats. Het plaatsje ligt aan de voet van de bergketen waar we op zondag overheen moeten. Dus op tijd eten en daarna naar bed. Wat heet op tijd eten; in Spanje kun voor 8 uur 's avonds nergens terecht in een restaurant.
Zondagmorgen zaten we al om 8.15 uur op de fiets. We begonnen aan de klim naar Cruz de Ferra, het hoogste punt van de hele route, op ruim 1500 meter hoogte. Nou zul je zeggen, 1500 meter hoog, dat is toch niet zoveel. Maar met de fiets is het echt afzien, dat kan ik jullie zeggen.
Diegene die wel eens skiën weten wat die hoogte voorsteld. Skimaat Jan heeft zich wel eens afgevraagd waarom ze in Oostenrijk alle stenen op elkaar gegooid hebben, zodat er bergen ontstonden, in plaats van netjes naast elkaar. Wij hebben tegen Jan verteld dat ze dat speciaal gedaan hebben voor de skiërs. Skiliften hebben ze gebouwd om alle skiërs naar boven te brengen. Waarom hebben ze in Spanje van al die stenen bergen gemaakt. In Spanje zijn geen skiërs, en fietsers zijn niet zo blij als ze tegen zo'n berg op moeten, want fietsliften hebben ze in Spanje niet. Wanun onzin, niewor Jan?
Goed, wij zijn vanmorgen naar boven gefietst. Het stijgingspercentage varieerd wat, maar op het laatste stuk was het ruim 10%, puf, puf. Maar boven aangekomen is de voldoening dan heel groot. Wat een uitzicht. De bewolking hangt onder ons in het dal. We zien op diverse plekken nog restanten sneeuw.
Op Cruz de Ferro, het hoogste punt is het van oudsher het gebruikt dat diegene die de tocht tot zover volbracht hebben, een last mogen afwerpen. Wij hebben ook ieder, een last achter gelaten.
Dit klinkt misschien wat wazig. Iedereen wandelaar of fietser heeft daar zijn eigen gedachte bij.
Na iedere beklimming komt de beloning, het uitzicht natuurlijk, maar ook de afdaling. Woh, wat was die steil, de weg was niet zo best, en er zaten veel haarspeldbochten in. Dus zijn we met beleid afgedaald. Na thuiskomst zullen de remblokken wel vervangen moeten worden.
Zo, de komende dagen hebben we nog een paar zware dagen met veel klimwerk voor de boeg. Maar er wordt gezegd: die op Cruz de Ferro boven komt, gaat ook Santiago halen. Daar gaan we dan maar vanuit. De laatste loodjes zullen we maar zeggen.
Hopelijk krijgen jullie een idee hoe fantastisch onze fietsreis is.
Als je op het landkaartje klikt zie je in welke plaatsen ik een verhaaltje geschreven heb, dan zie je ook een beetje welke route we hebben gefietst.
Tot de volgende keer.
Groeten Alan iedereen,
Francien en Michiel
Dag 25, vrijdag 10 juni, Carrion del Condes-Mansilla, 77 km
Dag 26, zaterdag 11 juni, Mansilla-Astorga, 90 km
Dag 27, zondag 12 juni, Astoga-Villafranca del Bierzo, 79 km
Het einde van onze nadert. Van de ene kant fijn en blij dat het er bijna op zit en dat ik weer naar huis kan. Maar van de andere kant, wat zal het jammer zijn als de reis voorbij is en what zullen we nog vaak hieraan terug denken. Wat hebben wij veel gezien, wat hebben wij veel nieuwe mensen gesproken, sommige zelfs wat beter leren kennen, wat hebben wij veel cultuur en natuur gezien, ik heb zelfs mijn Spaans weer wat opgehaald.
Vorige week donderdag zijn we uit Burgos vertrokken nadat we de receptionist nogmaals bedankt hebben voor de hulp van 3 jaar terug, toen we snel naar huis moesten. Het zou volgens het routeboekje niet zo'n bijzonder zware dag worden, want het is vrij vlak op de Spaanse hoogvlakte. De temperatuur liep die dag op tot 32 graden. Rond de middag kreeg ik problemen met een trapper van mijn fiets. Die draaide niet meer lekker, hij kraakte en schokte bij elke wenteling. Dat was geen fietsen. Ik moest naar een fietsenmaker. Ja, in Spanje. Ik gevraagd naar nieuwe trappers, eigenlijk niet zo moeilijk, dacht ik. Oh meneer, een fietsenmaker zit 48 km verder. Daar hadden we in die hitte niet op gerekend. Toch maar gedaan. Binnen een half uur trappers verwisseld. In dat half uur had die feitenmaker, zeker 15 keer om mamamia geroepen, wat zaten die oude trappers vast!
Vroeg in de avond gekletst en een biertje gedronken met Eric en Laurens uit Ospel. Daarna samen met hun gegeten op een gezellig achterplaatsje. In Carrion del Condens hebben we in een appartement geslapen, omdat het hostal al vol was. Dit was was een heel luxe appartementje met alle voorzieningen tot en met een wasmachine. Dus hadden hebben alle kleren weer heerlijk fris. Tijdens de hele reis hebben we het meest geslapen in eenvoudige hotels. 1 ster of geen ster. In België waren die het duurst, in Frankrijk al wat goedkoper en in Spanje kost een hotelkamer voor 2 personen voor 1 nacht iets op de 40 euro. Voor het avondeten / diner geldt hetzelfde. Hier in Spanje kost een 3 gangenmenu inclusief brood, water, en wijn iets van 11,50 euro p.p. Low budget vakantie, veel zien, veel meemaken, wat willen we nog meer?
Vanuit Carrion del Condes zijn we vrijdag naar Mansilla gefietst, ook deze dag was het prachtig weer, 32 graden, en waren er niet veel heuvels. Doordat we de dag ervoor een stuk extra hadden gefietst vanwege de fietsenmaker, hoefden we vandaag wat minder kilometers af te leggen. Trouwens, wat kun je blij zijn met 2 nieuwe trappers! Mijn fiets rijdt weer als nieuw. In Mansnilla aangekomen, hotelletje gezocht, gedoucht en omgekleed. Bleek er in dit plaatje geen zak te doen te zijn. Wat eens een gereformeerde plaats was voor de agrarische regio met grote paardenmarkt, was sinds een aantal jaren in verval geraakt. Er waren meer bar, winkels hotels, etc. gesloten en failliet, als open.
Toch hebben we lekker gegeten in een restaurantje waar maar 4 tafeltjes konden staan. Gewoon menu van de dag.
Zaterdagmorgen zijn we op tijd weggefietst richting Leon. Deze 25 km hadden we beter de vorige dag er bij kunnen nemen. Leon is een hele mooie oude stad, met veel mooie gebouwen en een rijke geschiedenis.
De reis naar Santiago de Compostella is van oudsher een pelgrimsreis. Er zijn heel veel routes, vanuit heel Europa die naar Santiago leiden. 3 jaar geleden hebben wij de route langs "oude wegen" gefietst die oorspronkelijk start in Aken, Duitsland. Dit jaar fietsen we de Jacobsroute die in Haarlem start. Maar zo starten er ook routes in Vezelay, St Jean en Puy in Frankrijk, en in Barcelona en Valencia in Spanje.
In Leon in Spanje beginnen heel veel wandelaars aan hun voetreis van zo'n 350 km. Hoeveel wandelaars wij hebben gezien is niet te tellen. Duizenden. Ze komen uit de hele wereld. We zien uiteraard veel Europeanen, maar ook veel Amerikanen. Na de Europeanen zien we het meest Aziaten; Japanners en Zuid Koreanen.
Wandelaars met volle bepakking voor alle weken dat ze onderweg zijn, maar ook wandelaars met alleen een flesje water, zij laten hun bagage van hotel naar hotel brengen. Wandelaars met een volgepakte bolderkar achter zich aan slepend, of met een zelfgemaakt wagentje waar ze zelf als trekker zijn ingespannen. Wandelaars met naast zich een ezel als lastdier. Wandelaars met hun in kind in een wandelwagen. Gezinnen met kinderen die ook hun eigen bagage in een rugzakje meedragen. Iedereen doet "de Camino" op zijn eigen manier.
De meeste wandelaars lopen heel vitaal. Maar sommige lopen alsof ze er elk moment bij neer kunnen vallen, half kreupel, wagelend als een eend. Maar volgens mij halen ze bijna allemaal Santiago. Ik denk dat de meeste mensen die aan een tocht naar Santiago beginnen, naast de sportieve uitdaging ook een ander doel hebben.
Sinds Leon is het pad of weg van de wandelaars en fietsers vaak dezelfde. Dit is niet zo fijn. We lopen en fietsen elkaar vaak in de weg. Maar het is ook mooi, want iedereen heeft respect voor elkaar. Bijna iedereen groet elkaar met "buen Camino".
Vanaf Leon vind je in elk dorpje of stad heel veel voorzieningen voor al deze pelgrims. Heel veel refugios, hergen, restaurants etc. etc. Vorig jaar hebben 262.000 mensen de reis naar Santiago voltooid. Omdat het dit jaar een heilig jaar schijnt te zijn, verwachten ze dit jaar nog veel meer Santiago-gangers. Soms is het wat te commercieel.
Zaterdag tussen de middag zaten we ons broodje te eten in een klein dorpje op een pleintje bij de kerk. Komt er een Aziaat, ik weet niet of het een monnik is, hij loopt naar de kerkdeur, maakt een buiging en begint op zijn blokfluit te spelen. Zo mooi, kippenvelmoment. Alleen Francien en ik waren op het plein. Toen hij klaar was heb ik voor de man geklapt. Hij maakte eerst een buiging naar de kerk, daarna naar mij. Toen ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken (in het Japans, haha) begon hij speciaal voor ons weer te spelen, 2e kippenvelmoment. Na afloop bedankt met weer de nodige buigingen.
Ook de zaterdag was wat klimmen betreft niet de heftigste dag. 's Morgens was het fris, maar in de loop van de dag werd het toch zo'n 23 graden, fijn fietsweer. Astorga, de plaats waar we overnachten is een historische pelgrimsplaats. Het plaatsje ligt aan de voet van de bergketen waar we op zondag overheen moeten. Dus op tijd eten en daarna naar bed. Wat heet op tijd eten; in Spanje kun voor 8 uur 's avonds nergens terecht in een restaurant.
Zondagmorgen zaten we al om 8.15 uur op de fiets. We begonnen aan de klim naar Cruz de Ferra, het hoogste punt van de hele route, op ruim 1500 meter hoogte. Nou zul je zeggen, 1500 meter hoog, dat is toch niet zoveel. Maar met de fiets is het echt afzien, dat kan ik jullie zeggen.
Diegene die wel eens skiën weten wat die hoogte voorsteld. Skimaat Jan heeft zich wel eens afgevraagd waarom ze in Oostenrijk alle stenen op elkaar gegooid hebben, zodat er bergen ontstonden, in plaats van netjes naast elkaar. Wij hebben tegen Jan verteld dat ze dat speciaal gedaan hebben voor de skiërs. Skiliften hebben ze gebouwd om alle skiërs naar boven te brengen. Waarom hebben ze in Spanje van al die stenen bergen gemaakt. In Spanje zijn geen skiërs, en fietsers zijn niet zo blij als ze tegen zo'n berg op moeten, want fietsliften hebben ze in Spanje niet. Wanun onzin, niewor Jan?
Goed, wij zijn vanmorgen naar boven gefietst. Het stijgingspercentage varieerd wat, maar op het laatste stuk was het ruim 10%, puf, puf. Maar boven aangekomen is de voldoening dan heel groot. Wat een uitzicht. De bewolking hangt onder ons in het dal. We zien op diverse plekken nog restanten sneeuw.
Op Cruz de Ferro, het hoogste punt is het van oudsher het gebruikt dat diegene die de tocht tot zover volbracht hebben, een last mogen afwerpen. Wij hebben ook ieder, een last achter gelaten.
Dit klinkt misschien wat wazig. Iedereen wandelaar of fietser heeft daar zijn eigen gedachte bij.
Na iedere beklimming komt de beloning, het uitzicht natuurlijk, maar ook de afdaling. Woh, wat was die steil, de weg was niet zo best, en er zaten veel haarspeldbochten in. Dus zijn we met beleid afgedaald. Na thuiskomst zullen de remblokken wel vervangen moeten worden.
Zo, de komende dagen hebben we nog een paar zware dagen met veel klimwerk voor de boeg. Maar er wordt gezegd: die op Cruz de Ferro boven komt, gaat ook Santiago halen. Daar gaan we dan maar vanuit. De laatste loodjes zullen we maar zeggen.
Hopelijk krijgen jullie een idee hoe fantastisch onze fietsreis is.
Als je op het landkaartje klikt zie je in welke plaatsen ik een verhaaltje geschreven heb, dan zie je ook een beetje welke route we hebben gefietst.
Tot de volgende keer.
Groeten Alan iedereen,
Francien en Michiel
-
13 Juni 2016 - 07:34
Adriaan En Henny:
Echt nog maar een klein stukje nu paar nachtjes slapen en jullie zijn er. Wij kunnen ons helemaal vinden in de regels waarin je schrijft : aan de ene kant fijn dat we er bijna zijn maar aan de andere kant jammer
Zo is het gewoon helemaal. Je leeft er naar toe en dan is het zo ver en dan is het afgelopen!! Heel raar gevoel is dat.
De vader van Marieke van onze Paul is gister in St. Jean Pied de Porte aangekomen, neemt vandaag een rustdag, en dan de oversteek naar Spanje.
Nog veel succes met de laatste dagen naar Santiago en zeker ook met de verder reis naar het einde van de wereld.
gr Adriaan en Henny -
13 Juni 2016 - 10:51
Esther :
Hi Peetoom en Francien,
Wat zijn de verhalen toch mooi om te lezen! En wat een respect voor jullie dat jullie dit doen! Die klim vooral... Respect!
Jullie zijn er nu écht bijna.. Geniet van de laatste tochten en vooral van de aankomst in Santiago! Nu gaan jullie hem écht uit fietsen en dat moet een top gevoel zijn!
Heel veel succes en.... geniet!!!
Liefs Esther! -
13 Juni 2016 - 13:57
Peter En Karin:
Hoi Michiel en Francien,
Heel leuk om jullie ervaringen te lezen. Wat zal het bijzonder zijn deze keer het eindpunt wel te halen.
Succes met de laatste loodjes en tot ziens in Mierlo.
Gr. Peter en Karin
-
13 Juni 2016 - 15:21
Maarten:
Francien, Michiel,
Respect is 't woord wat ik 't meest in gedachten heb als ik jullie verhalen lees.
Enerzijds het doorzettingsvermogen maar ook de fysieke en psychische kracht die nodig is om continu die colls naar boven te bedwingen. Anderzijds is daar inderdaad steeds de voldoening, in welke zin dan ook.
Hou nog 'n paar dagen vol en jullie wens c.q. droom is volbracht. En daarna geniet je dan ook weer des te meer wat je op je eigen plekje in ons Mierlo hebt.
Succes nog en groeten uit Mierlo.
Smaart -
13 Juni 2016 - 21:14
Tilly Van De Laar.:
Ha sportievelingen!
Mag ik toch wel zeggen na al dat fietsen en die bedwongen bergentoppen...
En ja, 1500 meter is hoog al je er met de fiets tegenop moet!
Geweldig dat jullie dit zo samen kunnen doen!
Een vriend van ons, Wil Groenen uit Hapert is nu is Santiago, hij komt binnen kort naar huis en heeft gelopen. Ook hij heeft de reis meerdere malen moeten onderbreken wegens pers. omstandigheden. Maar nu heeft hij het gehaald.
Wij wensen jullie nog een mooie laatste dagen toe en ja, aan alles komt een eind!
Maar jullie fietsen nog een "toetje" heb ik begrepen!
(Als dat is wat ik denk, dan is dat nog een hele toet....)
Lieve groetjes uit Buul,
Ton en Tilly
-
13 Juni 2016 - 22:32
Pascale:
Hoi Francien en Michiel,
Ik zit hier met een glimlach op mijn gezicht jullie geweldige verhalen te lezen.
Wat waardevol dat jullie dit avontuur samen zijn aangegaan en dat jullie er samen zo van genieten (ondanks de steile beklimmingen, t slechte weer in t begin, kapotte trapper )
De laatste loodjes nu...... Succes!!!! De laatste kilometers.....
Groetjes vanuit een regenachtig mierlo-hout -
14 Juni 2016 - 00:30
André:
Wat leuk geschreven weer en zo herkenbaar. De laatste loodjes waren wat mij betreft inderdaad het zwaarst en ik sprak twee andere paren die vandaag beiden mis waren gereden op (ongeveer?) hetzelfde punt. Bij km 184.50 moet je dus doorrijden tot boven oo een bult en dan een steeg tussen wat huizen in naar rechts naar Coreda. De plaatsnaam kun je niet zien van de kant waar jullie vandaan komen. Daarna doorrijden tot eind die bicht links, bocht rechts komt vanzelf met een 10%-hellinkje er meteen achteraan.
Ik vlieg zelf dinsdagavond terug naar NL. S6 samen.
Groet
André -
14 Juni 2016 - 10:40
Frans V.hak:
Prachtig beschreven,veel succes met de laatste kilometers !!
MVG,
Frans en Els -
15 Juni 2016 - 21:43
José :
Beste Michiel en Francien,
Met plezier en vol bewondering lees ik elke keer jullie reisverslag. Wat moet het voor jullie een geweldige ervaring zijn om dit samen te beleven. Geniet nog van de laatste kilometers. Het eind is in zicht !!
Ik kijk al weer uit naar het volgende reisverslag.
veel groetjes en succes, ook namens Ties -
15 Juni 2016 - 21:43
José :
Beste Michiel en Francien,
Met plezier en vol bewondering lees ik elke keer jullie reisverslag. Wat moet het voor jullie een geweldige ervaring zijn om dit samen te beleven. Geniet nog van de laatste kilometers. Het eind is in zicht !!
Ik kijk al weer uit naar het volgende reisverslag.
veel groetjes en succes, ook namens Ties -
16 Juni 2016 - 00:25
Miriam:
Vandaag 15-6-2016 te horen gekregen dat jullie in Santiago de Compostella zijn aangekomen.
Een super prestatie , CHAPEAU !!!
Zojuist heb ik jullie gevonden op waarbenjij.nu
De reisverslagen ga iknog lezen maar ik wilde jullie eerst feliciteren met het
halen van jullie bestemming.
Geniet nog van jullie avontuur!
Groetjes van Miriam Heijsters-Walrave vanuit Dommelen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
